Χαίρετε άπαντες!!
Μετά από μεγάλη απουσία εμφανίστηκα και πάλι με σκοπό να σας δείξω την αναπαλαίωση της κούκλας μου, ναι καλά διαβάσατε, της κούκλας μου.!
Τις προάλλες οι γονείς μου αποφάσισαν να κάνουν εκκαθάριση στο πατάρι τους. Ανάμεσα στα πράγματα που μετά από παραμονή δεκαετιών έπρεπε να αδειάσουν τη γωνιά ήταν και οι κούκλες των παιδικών μου χρόνων. Τις έβαλαν σε μια μεγάλη τσάντα και μου τις έφεραν. Όλες κι όλες που είχαν απομείνει ήταν δύο πλαστικά ζωάκια για βρέφη, πέντε πλαστικές κούκλες κανονικού μεγέθους και μια μεγαλούτσικη με υφασμάτινο σώμα.
Οι πλαστικές κούκλες και τα ζωάκια συνήλθαν εύκολα μετά από ένα πλύσιμο με zif, τα δε ρουχαλάκια τους καθάρισαν με ένα πλύσιμο με fairy για τα πιάτα.
Η μεγάλη όμως με το υφασμάτινο σώμα, που δεν θυμάμαι τ'όνομά της, ούτε και ποιος μου τη χάρισε (ίσως η νονά μου), γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι αριθμεί τουλάχιστον 45 χρονια ζωής, είχε τα κακά της χάλια.
Οι ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες του παταριού και η πάροδος του χρόνου κατέστρεψαν το γέμισμά της και το ύφασμα του σώματός της. Τα μαλλάκια της ήταν μπερδεμένα, το δεξί της μπουτάκι στραπατσαρισμένο, το δεξί της μπράτσο σημαδεμένο με ένα μπλε λεκέ, ενώ ένα στρώμα σκόνης δεκαετιών την κάλυπτε απ'την κορφή ως τα νύχια. Απελπίστηκα με την κατάστασή της , την ξανάχωσα στην τσάντα και την άφησα στην αποθήκη. Έλα όμως που προχτές αποφάσισα κι εγώ να κάνω μια τακτοποίηση στην αποθήκη μου, μέρες πούρχονται και η τσάντα βρέθηκε πάλι μπροστά μου. Μετά από ολιγόλεπτο συλλογισμό κατέληξα σε δύο επιλογές. Είτε ανεβάζω κι εγώ την τσάντα στο πατάρι και την ξεχνάω για μερικές δεκαετίες ακόμη, είτε βρίσκω τρόπο να επισκευάσω την κούκλα μου.
Και ο κύβος ερρίφθη.
Το ξηλωτήρι έπιασε δουλειά. Ξήλωσα το ύφασμα από τα μπρατσάκια και τα μπουτάκια για να ανακαλύψω ότι για κακή μου τύχη το ύφασμα ήταν ραμμένο με πετονιά πάνω τους. Ο λαιμός ήταν κι αυτός ραμμένος με πετονιά, είχε ωστόσο μια εσοχή που θα έκανε την τοποθέτηση του σώματος ευκολότερη δουλειά.
Αφού ξήλωσα τα κομμάτια, τα σιδέρωσα και σημάδεψα με στυλό τη θέση των γαζιών.
Στη συνέχεια έβγαλα φωτοτυπίες τα κομμάτια και μέτρησα τις διαστάσεις για να σιγουρευτώ ότι το σώμα που θα έφτιαχνα δεν θα έπεφτε μικρό.
Διόρθωσα το κάτω-πίσω κομμάτι (τον ποπό) γιατί ήταν ασύμμετρο.
Έκοψα τα κομμάτια του πατρόν.
Βρήκα ένα ωραίο ρετάλι από ριγέ άσπρο-ρόζ βαμβακερό σεντονόπανο και έκοψα τα κομμάτια σημαδεύοντάς τα με τον μπλε μαρκαδόρο της Prym που βγαίνει με νερό. Είμαι βλέπετε αυτοδίδακτη μοδίστρα και εφαρμόζω δικές μου μεθόδους προς διευκόλυνσή μου ...
Έραψα το σώμα και στο λαιμό πέρασα διπλό νήμα πλεξίματος για να σουρώσω τή λαιμόκοψη του σώματος στην εσοχή του λαιμού του κεφαλιού. Ακολούθησε το σιδέρωμα του σώματος γιατί (όπως έλεγε μια καλή μοδίστρα που γνώριζα) "η καλύτερη μοδίστρα είναι το σίδερο..."
Εν τω μεταξύ, έπλυνα τα μέλη με zif και τη βοήθεια μιας παλιάς οδοντόβουρτσας. Έλουσα τα μαλλάκια με το σαμπουάν της κόρης μου και στη συνέχεια έβαλα αρκετό μαλακτικό, που δεν το ξέβγαλα αλλά το σκούπισα καλά. Με μια χτένα με αραιά δόντια ξεμπέρδεψα τα μαλλάκια χτενίζοντας από κάτω προς τα πάνω, αργά αργά και με πολλή υπομονή. Τα μπερδεμένα και φριζαρισμένα μαλλάκια έγιναν υπέροχα με ωραίες ανέμελες μπουκλίτσες! Άφησα το κεφάλι στον ήλιο να στεγνώσει μα ξέχασα να βγάλω φωτογραφίες!...
Αφού έκρινα ότι θα ήταν υπερβολικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ράψω κατευθείαν το σώμα στα μέλη, αποφάσισα να ράψω στην άκρη τους φακαρόλα και πάνω σ'αυτή να στερεώσω το σώμα. Χρησιμοποίησα μια βελόνα για χάντρες που έχει μικρό μήκος και το μάτι της είναι πολύ στενό, για να μπορεί να περνά μέσα από τις τρύπες που είχε ανοίξει στα μέλη το ράψιμο με τη ραπτομηχανή. Για να περνάω και να βγάζω τη βελόνα χρησιμοποίησα ένα κυρτό μυτοτσίμπιδο που βρήκα στην εργαλειοθήκη του άντρα μου, διαδικασία που έκανε το όλο εγχείρημα ιδιαιτέρως χρονοβόρο.
Μετά από ώρες εργασίας ήρθε η ώρα της συρραφής! Το μυτοτσίμπιδο έκανε πάλι χρυσές δουλειές καθώς οι πολλαπλές στρώσεις υφασμάτων και η φάσα της ούγιας που άφησα στο τελείωμα των ποδιών δυσκόλευαν πολύ το πέρασμα της βελόνας. Μέσα σ'όλα τ'άλλα με πήρε η νύχτα και οι φωτογραφίες μου βγαίνουν κάτω από τεχνητό φωτισμό.
Χεράκια και ποδαράκια μπήκαν στη θέση τους (εδώ το σώμα είναι ακόμη βρεγμένο από το νερό που χρησιμοποίησα για να αφαιρέσω το μαρκαδόρο).
Στη συνέχεια το σώμα γεμίστηκε με αφρώδες γέμισμα μαξιλαριών και το άνοιγμα της πλάτης ράφτηκε στο χέρι.
Το κεφάλι το στερέωσα σφίγγοντας την κλωστή στην εσοχή του λαιμού. Δεν είμαι όμως ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα και επιφυλάσσομαι να το ξαναφτιάξω με άλλο τρόπο, χρησιμοποιώντας ίσως ένα δεματικό που θα σφίξει καλύτερα από την κλωστή.
Η εφαρμογή του κεφαλιού στο σώμα δυστυχώς απέτυχε παταγωδώς και το μωρό μου αποκεφαλίστηκε ώσπου να πεις κύμινο...Τώρα σειρά έχει το δεματικό. Το πέρασα κάτω από το στρίφωμα του λαιμού, στερέωσα το στρίφωμα με μικρές βελονιές έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα υποτυπώδες τούνελ που να κρατά το δεματικό στη θέση του. Το μόνο που απομένει για την ολοκλήρωση του έργου είναι το σφίξιμο του δεματικού, που θα περιμένει όμως ως το βραδάκι για να το αναλάβουν τα στιβαρά χέρια του αγαπητού μου συζύγου.
Δείτε τη τώρα τη όμορφη που είναι!! Καμμία σχέση το πριν με το μετά.
Μια τόσο χαριτωμένη δεσποινίς ωστόσο δεν μπορεί να κυκλοφορεί γυμνή. Νομίζω πως τώρα έφτασε η ώρα για σερφάρισμα προς αναζήτηση ιδεών για τη νέα γκαρνταρόμπα της μικρής μου.
Σας χαιρετώ. Τα λέμε, σύντομα ελπίζω...
